Τελευταία Επέμβαση (!) Τακτοποίησης : 25-4-2019
Η μέσα φωτιά
Κατά το οργουελικό 1984, την εποχή
που τσιφτετελιαζόταν ξέγνοιαστα όλη η χώρα, εκεί στη μέση ενός
φοιτητοντιρινταχτάδικου της Θεσσαλονίκης, ένα βαρύ και σχεδόν πάντα
κάθιδρο σώμα με μια απροσμέτρητα βαθιά φωνή τραγουδά μόνο με μια
κιθάρα ή μόνο μ’ ένα πιάνο και επιβάλλει τον τρόπο του, το ύφος του,
το ήθος του. Μέσα στον χαμό του «χορέψτε γιατί χανόμαστε» της ευωχίας
της εποχής (…και ναι, χαθήκαμε τελικά). Ένας και Μόνος του αποκαλύπτει
μια όαση αισθαντικότητας στους Αούα πάνω στα τραπέζια και τους πείθει
πως, ναι , υπάρχει και το άλλο…Μ’ ένα τίποτα, κρατά το πείσμα να ‘ναι ο
προεξάρχων της χορωδίας, που σχηματιζόταν επί τόπου, αλλά συνάμα και ο
σκηνοθέτης και ο συγγραφέας του έργου και μάλιστα σ’ έναν χώρο, όπου η
συνθήκη κάθε άλλο παρά εύκολη μοιάζει. Όμως η τύχη εκεί τον είχε
στείλει… Η μέσα του φωτιά καίει αλλά και λάμπει, κάνει το φοιτητομάγαζο
εκκλησία και τον χαβαλέ ακόμα και για τον ανυποψίαστο μέθεξη.
Λεγόταν Χρήστος Λεττονός και ήταν πολυτάλαντος…Άλλος ένας καλλιτεχνικός μετανάστης από τη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '60 στην Αθήνα, που κινήθηκε στο εκκρεμές τού πάνω κάτω, δεν τον χωρούσε ο τόπος και μάλλον κι ο χρόνος. Ηθοποιός, τραγουδιστής των μπουάτ, τραγουδοποιός, δημιουργός παιδικών τηλεοπτικών σειρών, ευθύβολος σατιρικός και τόσα άλλα… Κουβαλούσε την προίκα να ‘χει τραγουδήσει με πολύ προσωπικό και αξεπέραστο τρόπο ποιήματα του Καβάφη και του Καρυωτάκη, μελοποιημένα από τον ανήσυχο Δήμο Μούτση στην πρωτοποριακή «Τετραλογία» του 1975. Στο ενεργητικό του συνεργασίες, επίσης, με τους Γ. Σπανό, Γ. Λογοθέτη, Γ. Κιουρτσόγλου, και πολλούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες του χώρου των μπουάτ της εποχής.
Ήμουν ο απαίδευτος και ανυποψίαστος νεανίας, που στη διαδοχή του συγκεκριμένου προγράμματος έβγαινα με περισσή άγνοια κινδύνου μετά την ακριβή performance του Χρήστου και μάλιστα στο άχαρο εκείνο μεσοδιάστημα, που ένας μουσικός αφήνει την ασφάλεια του οργάνου του και φιλοδοξεί να μεταλλαχτεί σε performer. Πού πας ρε Καραπέτρο; Απ’ την κουρτίνα της κουίντας (ο Θεός να την κάνει κουίντα) ρουφούσα μαθήματα θεατρικότητας στο τραγούδισμα και χειρισμού ενός ρεπερτορίου πριν από την εποχή του. Πώς να ξεχάσω την ερμηνεία του Λεττονού στο « Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο» του Κώστα Τουρνά; Το κάθε τραγούδι, αφηγηματικό ή όχι, ήταν ρόλος και έπρεπε να «παιχτεί» έτσι, που να μη λείπει ούτε η σκηνοθεσία, ούτε το σκηνικό, ούτε τα φώτα κι ας μην υπήρχε η τεχνική και οικονομική δυνατότητα για τίποτα απ’ όλα αυτά -τα υπέβαλε ο ίδιος στον κόσμο. Πάνω απ’ όλα όμως ήμουν μάρτυρας του μικρού «θαύματος» της μετάλλαξης της μάζας με έξεις σε κοινό…Κι όταν κάθιδρος ο Χρήστος κατέβαινε από τη σκηνή μέσα στο χειροκρότημα και μου ‘λεγε εκείνο το « Έλα, μικρέ…», ευχή και κατάρα μου ακουγόταν, αλλά ακόμη το ‘χω στ’ αυτιά μου.
Κρατώ επίσης καλά φυλαγμένα σε βινύλιο «Τα Στρατιωτικά» του, έναν δίσκο, που έκανε με αντιξοότητες και δική του παραγωγή το 1979, κυρίως σε στίχους του πρόωρα χαμένου φίλου του, ηθοποιού Λάζαρου Ανδρέου, και συμμέτοχους με ποικίλους τρόπους τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Γιάννη Σπανό και τον πανταχού παρόντα και πανταχού θαυματουργό Κώστα Βίρβο. Μου τα χάρισε ένα βράδυ σ’ ένα διάλειμμα, όταν καθισμένοι σε μεταλλικά βαρέλια μπίρας της αποθήκης του μαγαζιού, του ‘λεγα πως δε ξέρω τι να κάνω τα χέρια μου στη σκηνή και γελούσαμε.
Οι σεζόν τελειώνουν, οι άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους τους και με τον Χρήστο Λεττονό πια συναντιόμασταν αραιά και πού, κάποιες φορές στο τρένο από και προς Αθήνα. Είχε πάντα καλά φυλαγμένη την πίστη και την ελπίδα για κείνο το μικρό «θαύμα» κι αυτό μένει -οφειλή μου μέχρι σήμερα- σαν μνήμη κυρίαρχη από κείνον.
Κάπου στο 1994, η μέσα του φωτιά της ζωής συνάντησε μιαν άδικη έξω φωτιά, του θανάτου, από ένα τυχαίο βραχυκύκλωμα σ’ ένα εξοχικό, που ‘χε όνειρο να ζήσει… Μακριά πια από έναν χώρο και μια χώρα, που τα όρια και τα ζόρια πάντα είναι κοντινά και απειλητικά για όσους κρατούν αναμμένη τη μέσα φωτιά …
------------------------------------------------
Λεγόταν Χρήστος Λεττονός και ήταν πολυτάλαντος…Άλλος ένας καλλιτεχνικός μετανάστης από τη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '60 στην Αθήνα, που κινήθηκε στο εκκρεμές τού πάνω κάτω, δεν τον χωρούσε ο τόπος και μάλλον κι ο χρόνος. Ηθοποιός, τραγουδιστής των μπουάτ, τραγουδοποιός, δημιουργός παιδικών τηλεοπτικών σειρών, ευθύβολος σατιρικός και τόσα άλλα… Κουβαλούσε την προίκα να ‘χει τραγουδήσει με πολύ προσωπικό και αξεπέραστο τρόπο ποιήματα του Καβάφη και του Καρυωτάκη, μελοποιημένα από τον ανήσυχο Δήμο Μούτση στην πρωτοποριακή «Τετραλογία» του 1975. Στο ενεργητικό του συνεργασίες, επίσης, με τους Γ. Σπανό, Γ. Λογοθέτη, Γ. Κιουρτσόγλου, και πολλούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες του χώρου των μπουάτ της εποχής.
Ήμουν ο απαίδευτος και ανυποψίαστος νεανίας, που στη διαδοχή του συγκεκριμένου προγράμματος έβγαινα με περισσή άγνοια κινδύνου μετά την ακριβή performance του Χρήστου και μάλιστα στο άχαρο εκείνο μεσοδιάστημα, που ένας μουσικός αφήνει την ασφάλεια του οργάνου του και φιλοδοξεί να μεταλλαχτεί σε performer. Πού πας ρε Καραπέτρο; Απ’ την κουρτίνα της κουίντας (ο Θεός να την κάνει κουίντα) ρουφούσα μαθήματα θεατρικότητας στο τραγούδισμα και χειρισμού ενός ρεπερτορίου πριν από την εποχή του. Πώς να ξεχάσω την ερμηνεία του Λεττονού στο « Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο» του Κώστα Τουρνά; Το κάθε τραγούδι, αφηγηματικό ή όχι, ήταν ρόλος και έπρεπε να «παιχτεί» έτσι, που να μη λείπει ούτε η σκηνοθεσία, ούτε το σκηνικό, ούτε τα φώτα κι ας μην υπήρχε η τεχνική και οικονομική δυνατότητα για τίποτα απ’ όλα αυτά -τα υπέβαλε ο ίδιος στον κόσμο. Πάνω απ’ όλα όμως ήμουν μάρτυρας του μικρού «θαύματος» της μετάλλαξης της μάζας με έξεις σε κοινό…Κι όταν κάθιδρος ο Χρήστος κατέβαινε από τη σκηνή μέσα στο χειροκρότημα και μου ‘λεγε εκείνο το « Έλα, μικρέ…», ευχή και κατάρα μου ακουγόταν, αλλά ακόμη το ‘χω στ’ αυτιά μου.
Κρατώ επίσης καλά φυλαγμένα σε βινύλιο «Τα Στρατιωτικά» του, έναν δίσκο, που έκανε με αντιξοότητες και δική του παραγωγή το 1979, κυρίως σε στίχους του πρόωρα χαμένου φίλου του, ηθοποιού Λάζαρου Ανδρέου, και συμμέτοχους με ποικίλους τρόπους τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Γιάννη Σπανό και τον πανταχού παρόντα και πανταχού θαυματουργό Κώστα Βίρβο. Μου τα χάρισε ένα βράδυ σ’ ένα διάλειμμα, όταν καθισμένοι σε μεταλλικά βαρέλια μπίρας της αποθήκης του μαγαζιού, του ‘λεγα πως δε ξέρω τι να κάνω τα χέρια μου στη σκηνή και γελούσαμε.
Οι σεζόν τελειώνουν, οι άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους τους και με τον Χρήστο Λεττονό πια συναντιόμασταν αραιά και πού, κάποιες φορές στο τρένο από και προς Αθήνα. Είχε πάντα καλά φυλαγμένη την πίστη και την ελπίδα για κείνο το μικρό «θαύμα» κι αυτό μένει -οφειλή μου μέχρι σήμερα- σαν μνήμη κυρίαρχη από κείνον.
Κάπου στο 1994, η μέσα του φωτιά της ζωής συνάντησε μιαν άδικη έξω φωτιά, του θανάτου, από ένα τυχαίο βραχυκύκλωμα σ’ ένα εξοχικό, που ‘χε όνειρο να ζήσει… Μακριά πια από έναν χώρο και μια χώρα, που τα όρια και τα ζόρια πάντα είναι κοντινά και απειλητικά για όσους κρατούν αναμμένη τη μέσα φωτιά …
------------------------------------------------
