Τελευταία Επέμβαση (!) Τακτοποίησης, Τροποποίησης, Προσθήκης κλπ Διόρθωσης : 01-09-2023
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Νομίζω τα παρακάτω είναι μια απόδειξη... επιβεβαίωσης της λαϊκής θυμοσοφίας!
------------------------------------------------------------------------
από https://parallaximag.gr/parallax-view/apocheretontas-ena-filo
Αποχαιρετώντας ένα φίλο...
Λέξεις- Εικόνα: Τέλλος Φίλης 08/07/2013
Θα ήθελα να γράψω κάτι πραγματικά τυπικό για τον Νίκο Ναουμιδη που έφυγε ξαφνικά τα χαράματα της Κυριακής με ανακοπή, την ώρα που κοιμόταν σπίτι του, στα 63 του χρόνια.
Κάποια τυπική νεκρολογία από αυτές που συνήθως διαβάζουμε για ανθρώπους που φεύγουν αφήνοντας ένα έργο πίσω τους. Με αναφορές, ημερομηνίες, παραστάσεις, τιμές και βραβεία.
Όμως ο Νίκος, δεν ήταν ο τυπικός άνθρωπος του θεάτρου, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, πρώτα ήταν ένας καθημερινός μου φίλος από αυτούς που αν κάποια ημέρα δεν έβλεπα να περνά με το σακίδιο και τις σημειώσεις του, του τηλεφωνούσα αμέσως να τον ρωτήσω πού καθυστέρησε πάλι, κι από την άλλη και μόνο αν διάβαζε κάτι τέτοιο, τον έχω ικανό να ερχόταν την άλλη μέρα το πρωί να μου ζητήσει τα ρέστα.
Ο Νίκος είχε καταφέρει να είναι από τους ελάχιστους που ένας καυγάς, μια διαφωνία μαζί του, να είναι τόσο εποικοδομητική, τόσο εκπαιδευτική και χρήσιμη, που τώρα, ναι , θα το ομολογήσω και δημόσια, πολλές φορές τεχνηέντως την επιζητούσα.
Ο Νίκος είχε καταφέρει τα τελευταία χρόνια να παραμένει αόρατος, αν και πανταχου παρών.
Είχε πάντα την ίδια σκωπτική διάθεση για την επικαιρότητα και το θέατρο, που τον έκανε απολαυστικό και περιζήτητο σε μια νέα γενιά, που δεν είχε την τύχη να τον δει να παίζει στο θέατρο και ταυτόχρονα την ηρεμία του αόρατου ανθρώπου. Του καλλιτέχνη εκείνου που με σοφία αποστασιοποιείται, για να συγκεντρωθεί σε κάτι που ετοιμάζει.
Πολλές φορές με εντυπωσίαζε με την μνήμη του να θυμάται γεγονότα, περιστατικά κι ατάκες και είμαι σε θέση να καταθέσω, σαν αυτόπτης μάρτυρας, να βλέπω νέα παιδιά, κυριολεκτικά να κρέμονται από τα χείλη του.
Ένας περιπατητικός φιλόσοφος, με επίκεντρο πάντα το θέατρο, αφορμή και αίτιο, για να εξηγήσει τα καθημερινά μυστήρια της αληθινής ζωής.
Και η ζωή του Νίκου υπήρξε πλούσια, πολυδιάστατη και μοναδική, γιατί του έδωσε τη δυνατότητα, να ξεπεράσει απίστευτες δραματικές καταστάσεις, σκληρές, που λίγοι αντέχουν και να βγει νικητής, ήρεμος, με αυτή την αίγλη που έχουν οι επιβιώσαντες της καταστροφής.
Πολιτικά καθαρός, γεμάτος ιδέες και σχολαστικός με την έρευνα που έκανε καθημερινά στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης, για την ιστορία, τις διώξεις και τις παραστάσεις του θρυλικού Θεατρικού Εργαστηρίου, που καταμεσής της Χούντας, υπήρξε ένας από τα ιδρυτικά του στελέχη.
Είχε το χάρισμα να συνδέει με τρόπο μαγικό την πιο βαθυστόχαστη ανάλυση ενός θεατρικού έργου με το πιο πικάντικο κουτσομπολιό, από αυτά που σπάνια δημοσιοποιούνται, αλλά χωρίς ίχνος κακίας η εμπάθειας.
Γι’ αυτό κι είχε φίλους, παντού. Από το καφέ Στρέττο μέχρι τον… Πήτερ Μπρουκ. Λάτρευε τον Καβάφη κι όταν είχε μεράκια τραγουδούσε τα μελοποιημένα του τραγούδια που είχε πρωτοτραγουδήσει ένας αξέχαστος φίλος του, ο Χρήστος Λεττονός.
Στον Άγιο Παντελεήμονα, τη Δευτέρα το απόγευμα, στην γειτονιά που μεγάλωσε, τους κόκκινους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης, τον αποχαιρέτισαν πολλοί, ο μητροπολίτης Νεαπόλεως- Σταυρουπόλεως Βαρνάβας, εξαιρετικά συγκινητικός, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, η αντιδήμαρχος πολιτισμού Έλλη Χρυσίδου, η ευρωβουλευτής Χρύσα Παλιαδέλη, η πρώην βουλευτής Χρύσα Αράπογλου, ο πρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Μυλόπουλος, ο αντιπρύτανης Γιάννης Πάντης, o συγγραφέας Θωμάς Τρικούκης, , η καλή του φίλη Σοφία Φιλιππίδου, ο Κώστας Καζανάς, η Γιολαντα Μπαλαούρα , η Ιφιγένεια Ταξοπούλου, η Έλενα Δουβλέτη, ο Κώστας Μπέσιος, ο Κώστας Εφρεμίδης πολλοί ηθοποιοί του ΚΘΒΕ , ο Γιάννης Ηλιόπουλος, η Καίτη Σαμαρά, η Κατριν κι η Άννα του θρυλικού De Facto, Η Αλίκη Μπαρζιλάι , κι άλλοι πολλοί. Όπως πολλοί φίλοι που έλειπαν μου ζήτησαν να τον αποχαιρετίσω αντ’ αυτών με ένα λουλούδι.
Κρατώ για την ιστορία το αποχαιρετιστήριο σημείωμα της Έλλης Χρυσίδου «Ο άνθρωπος Νίκος, που έζησε σ’ αυτήν την πόλη που αγαπούσε και πονούσε και που δεν επέτρεψε να τον πληγώσει. Πάντα γελαστός, οξυδερκής και αυτοσαρκαστικός, ο Νίκος Ναουμίδης δεν είναι ένας άνθρωπος του θεάτρου, είναι το ίδιο το θέατρο σ’ αυτή την πόλη.Ο Νίκος Ναουμίδης ήταν παρών ακόμη και μέσα από την ηθελημένη απουσία του. Ο Νίκος Ναουμίδης είναι παρών.......»
Κι αφήνω σε πιο αρμόδιους, θεατρολόγους, κι ειδικούς της ιστορίας της πόλης να εξηγήσουν στις επόμενες γενιές το μέγεθος αυτού που υπήρξε ο Νίκος. Για μένα είναι ακόμη νωρίς να το αποδεχτώ.Κατά βάθος πιστεύω πως αύριο το πρωί, θα ανοίξει την πόρτα και θα μου πει:
"Είναι όλες τους τρελές" και θα ξεκαρδιστούμε στα γέλια.
*Σαν υστερόγραφο να από τα αγαπημένα του τραγούδια:
-----------------------------------------------------------------
Σημείωση blogger: Χρήστος Λεττονός - CHRISTOS LETTONOS
Πρόκειται για την διασκευή του Χρήστου, "Σε θυμάμαι συχνά" στο τραγούδι του Leonard Cohen "CHELSEA HOTEL", που συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο του Χρήστου-LP "Στρατιωτικά".....
------------------------------------------------------------------
Εις μνήμην Νίκου Ναουμίδη
ΜΠΟΣΚΟ Από χθες ο ηθοποιός Νίκος Ναουμίδης αναπαύεται στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που θα τον ακολουθεί, όπως θα έλεγε και ο αγαπημένος του Αλεξανδρινός ποιητής.
Έχει μια ομορφιά αξιοζήλευτη και μια αξιοπρέπεια η Θεσσαλονίκη ακόμη και στους θανάτους της. Πιθανώς να οφείλεται στο ότι ποτέ δεν θα αποκτήσει την εικόνα της αδηφάγας πόλης, ούτε ποτέ θα ανταγωνιστεί την πρωτεύουσα Αθήνα σε ασκήμια. Πιθανώς επίσης να είναι μια λανθασμένη δική μου εντύπωση - ποιητική αδεία. Οι θάνατοι στη Θεσσαλονίκη, πάντως, δεν αποπνέουν σήψη και έρεβος, έχουν κάτι από μυρωδιά νυχτολούλουδου κι από το φως στην Αριστοτέλους μετά από νεροποντή.
Μόνο, να, με πείραξε λίγο που η καρδιά του Ναουμίδη σταμάτησε να χτυπά απρόσμενα καθώς οδεύαμε προς την καρδιά του φετινού καλοκαιριού.
Τον είχα συναντήσει, βλέπεις, πριν χρόνια στη ''Γαζία'' της Καρόλου Ντηλ, στο κέντρο της πόλης του, στην οποία ανέκαθεν το έφερναν οι συνθήκες και ανέβαινα χειμώνα.
Άνθρωπος κοινωνικός, αισιόδοξος εκ φύσεως, ο Ναουμίδης μού είχε πιάσει την κουβέντα περί μουσικής κι έτσι ένας καφές στη ''Γαζία'' πήρε παράταση για ένα επιπλέον δίωρο.
Συζητήσαμε αρκετά για την ''Τετραλογία'' του Δήμου Μούτση και για τον Χρήστο Λεττονό που τραγούδησε Καβάφη και Καρυωτάκη με μία μάλλον πρωτοποριακή ενορχήστρωση για το 1975, το έτος έκδοσης του συγκεκριμένου έργου. Ότι άκουσα και έμαθα για τον αδικοχαμένο Λεττονό, προτού ''ψάξω'' την περίπτωση του, στον Ναουμίδη μπορώ να λέω ότι το οφείλω.
Γνήσιο τέκνο της γενιάς του ΄60 και με δεδομένη την προσφορά του στα θεατρικά και λογοτεχνικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης μεσούσης της χούντας, ο Ναουμίδης δεν ανήκε σ' αυτούς που σαν βλέπουν κάποιον νεότερο τού δημιουργούν πονοκέφαλο με το να εξιστορούν τα έργα και τις ημέρες τους. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που καί έργο είχε, καί ''ημέρες'', με μία διάρκεια, η οποία ξεπερνούσε τις τέσσερις δεκαετίες.
Κυρίως, όμως, ο Ναουμίδης δεν εξαγόρασε ποτέ τίποτα εκτός ίσως από ένα μικρό κομμάτι γης που έγινε κυριολεκτικά η τελευταία του κατοικία.
Ένας επιπλέον λόγος στενοχώριας που δεν κατάφερα να ανέβω Θεσσαλονίκη τον περασμένο Μάιο για να τον δω να διαβάζει τον Καβάφη.
Ο Νίκος Ναουμίδης ήταν 63 ετών.
Στο βίντεο του post, ο Χρήστος Λεττονός ερμηνεύει την ''Πρέβεζα'' του Κώστα Καρυωτάκη και του Δήμου Μούτση. Ήταν και το τραγούδι για το οποίο είχαμε μια μικρή διαφωνία σε εκείνο το καφέ. Ο Ναουμίδης υποστήριζε πως η μελοποίηση του Μούτση ήταν η πρώτη στο εν λόγω ποίημα του Καρυωτάκη, εγώ πάλι έλεγα πως προηγήθηκε αυτή του Θανάση Γκαϊφύλλια ένα χρόνο πριν. Τελικά, είχαμε λάθος αμφότεροι, αφού και οι δύο ''Πρέβεζες'', του Μούτση και του Γκαϊφύλλια, κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1975.
Σημείωση Blogger: H Εκτέλεση του Θανάση Γκαϊφύλλια είναι σύνθεση του Γιάννη Γλέζου.....